Ölümle dans ederken yaşama göz kırpmak değil miydi umut.?
Hem de inadına savaşırcasına...
Tek kelime, iki hece...Umut !
Kimi zaman kırık bir tebessümde
kimi zaman sessiz bir bekleyişte...
Uzanan bir elde ya da ince bir serzenişte !
Umut çocuk olmalı,oğul olmalı,
hasta yatağında masumca direnen hayata ve zamana.
Kanatlarına tutunduğun bir güvercin olmaıl ;
soluksuzca seni uzaklara getiren...
Umut senin adın,senin hayatın olmalı !
Olmadı oğul ; artık yoksun,
artık acılarınağrıların bitti;
zaten tek kelime iki heceydi.
Bitirdik umutları.
Mutlu musun şimdi ?
***
Epeydir ağrıların dinmesini beklediğim günlerle boğuştum.Günlük rutin giden ne varsa hepsinin dışında kalıp seyerttim yaşananları.Aslında bakar kördüm o günlerde.Çünki benim hiç şahit olmadığım,belkide isteğim dışında gelişen ne varsa boş bir çırpınış gibi geliyordu.Söylemlerden,anlatmalardan tüm gücüm tükenmişti.Kimseye bir hayat inandırma derdine düşmek haddime değildi.Böyle bir misyonu aşılayan nedenlerin peşine düşsemde hiç bulamadım.Adeta kendi içinde şifrelenmiş bir sürü çıkmazlar gördüm.Geriye dönüşlerde giderek umutlarında yerinde saydığını gördüm.Kendimizi avutan bu alçak bahane bu kadar gaddar olamazdı.Bir umudu kirletecek kadar aparan sömürülerin kıyısına vurdum.Yanınızdayım...
Bizi yollara zorlayan,zorladıkça daha yeni bir hayat diye çabalarımızı harcatan,duyguları paramparça eden,titreyen kısık seslerin,yok olan heveslerin yıkıntıları arasında kalan hallerimizin tek suçlususun umutlar.Göze alınan her rotada iç içe ne varsa sıkıştırtırsın.Akılda ne varsa toplatırsın.Gel gitlerle geçen aranın sonunda dönüşlerde sıkıştırdığın her şeyin tuz buz olmuş görüntüsünü bırakırsın.En acısıda bize bu çıplak ellerle derin kesikler bırakan acılarıyla toplattırırsın.Çünki bir sonraki acıların pususuna yatarsın.Yeni masallara,yeni yollara yelkenler kurdurursun.Ne rüzgarı,ne dalgaları hesaba kattırırsın.Çünki sen bizleri kör eden,sen kulaklarımızı nağmelerinle izole eden herkesin inandığı ama hep yanılttığı bir boşluksun...
Şimdi sen oğul ! Dön bir bak bir daha şu çatlak aynalara.Kendinle buluş.Masallardaki yalan aynalar gibi bakma.İçini sarıp kaplayan avuntuları yok et artık.Umutların olmadan da yaşamayı dene.Delice akan sular,hiç beklemeden yol alan bulutlar,kumlar topraklar tuzlar hiç bir umuda bağlamadan gidişler yaşar.Ne beklediği var,nede beklettiği bir yarım ada.Yazdıklarını kirletme,onları muhtaç etme,kırma...
Bırak artık ;
umudun kanatlarına tutunma oğul...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder